کد خبر: 3737 ۱۳:۱۸ - ۱۳۹۵/۱۰/۱۶

اردبیل مامور خط کشی عابر پیاده ندارد!

خط عابر، یکی از نشان های راه رفتن و تردد مردم در شهر است. این خط، چراغ چشم زن پاها است تا با توالی آن قدم بزنند.

اردبیل مامور خط کشی عابر پیاده ندارد!

به گزارش ابصارخبر، محمد زینالی اناری جامعه شناس اردبیلی در یادداشت خود به معظلات اجتماعی اردبیل اشاره کرده و می نویسد؛میدان بسیج را همه ی مردم اردبیل می شناسند. بگذارید اول در باره مناقب میدان بسیج بنویسم: میدانی است که به اصطلاح معروف ما اردبیلی ها، چشم شهر است و بهترین ورودی شهر است. هم قانون، هم امنیت و هم دانش و فرهنگ در این ورودی شهر وجود دارند. این وروری شهر، به میدانی می رسد که با مسما ترین نام را به خود گرفته است و بسیار عالی و متعالی است. حضور در این میدان، به عنوان یکی از میادین اصلی و بزرگ شهر، با بانک ها، باغ، نماهای جدید و داروخانه های متنوع، به آدم احساس سلامتی و نشاط می دهد. اینجا قلب و بعد از آن روح شهر اردبیل می باشد. 

خط عابر، یکی از نشان های راه رفتن و تردد مردم در شهر می باشد. این خط، چراغ چشم زن پا ها است تا با توالی آن قدم بزنند. چشم چراغ را می بیند و پا با دیدن خط های متعدد و یک در میان نظم می گیرد. این خط نه به معنای ایست و نه به معنای راه رفتن است. این خط نماد اساسی نظم و ترتیب در زندگی شهری است. خط های یک در میان نشان از نوبت، امتداد و خط کشی شدن دنیا برای راه رفتن می باشد. شهر در زمان غرق شده و همه چیز آن زمان بندی شده است. گاه شماری شهر نه سال میلادی و نه سال شمسی است، توالی هایی است که در خط عابر، فاصله ی تیرک های برق و طول دیوارهای همسایه ها می باشد.

میدان بسیج دارای خط عابر نیست و با همه ی فوران پول و نظم بروکراتیک، فاقد راهی برای پاهای مردم است. سرعت عموم خودرو ها در پیچ این میدان به شدت زیاد بوده و عابران پیاده فاقد حق عبور می باشند. اگر به شکل میادین روستاهای سالیان بسیار دور باشد، این نظم طبیعی است و هیچ خودرویی نیست تا فقط گام مردم وجود داشته باشند. اما اینجا قرن بیست و یک، میدانی در قلب شهر، نمادهای پول و نظم و دانش فوران می زند؛ پاها حق راه رفتن ندارند. 

وقتی همه جا پوستر فرهنگ زیربنای اقتصاد است می زنند، تهوع تا آسمان پر می شود، چرا که هیچ شهرکی در شهر خط عابر ندارد تا مردم فرهنگ ترافیکی را یاد بکیرند. شهرک ها، محل تربیت هستند تا مردم پس از اجتماعی شدن در آن، به متن شهر بیایند. اما هم در شهرک و هم در میدان مشهور شهر، به جای بودن نمادها و نشانه های نظم، ترس مسلط است. کسی حق بازی و قدم زدن در کوچه ندارد، چرا که تازه به دوران رسیده ای در حال مانور دادن است؛ کسی حق گذشتن از میدان ندارد، چرا که نظم فقط در مقام بروکراسی وجود دارد و نظم نمادین شهری موضوعیتی ندارد.   

مامور کشیدن خط عابر اردبیل نمرده است، او به جای کشیدن خط عابر، به پارکبان تبدیل شده است، به متصدی پارکینگ تبدیل شده است. به شاگرد داروخانه و کارگر ساختمان های بلند تبدیل شده است، دانشجو است و دکتر است و همه چیز. مامور خط کشی عابر پیاده، پست اضافه اش را به مامور دیگری داده که مسول کسب و درآمد از نظم نامرئی است. نظم این شهر به جای نظم ترافیکی و نشانه گذاری شهر، به نظمی پولی تبدیل شده است که فقط برای رانندگان خودرو و ساختمان های متراکم و داروخانه های متعدد شکل می گیرد. اصلا آیا اردبیل مامور خط کشی عابر پیاده دارد؟

منبع:هفته نامه امید اردبیل شماره ۸۳، شنبه ۱۱دی

انتهای پیام/